ငါတို႔ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ၾက
ငါတို႔အေဖဟာ
ငါတို႔ဘ၀ကို စားေနတဲ့ ေက်ာက္ပဲ
ေရႊ႔မရဘူး မ်က္လံုးေတြ
ညီမေလးက
မ်က္ရည္နဲ႔ လည္စင္းခံသေလာက္
ငါက ေဒါသနဲ႔ ခုခံေပ်ာက္ဆံုးရတယ္
ေလာင္းကစား
ငါတို႔ဘ၀ကို ေလာင္းၿပီး အေဖကစားခဲ့
အခ်ိန္တန္ေတာ့
နံရံကို စက္ေသနတ္မွန္ေတာ့တာပဲ
တစ္အိမ္လံုး စကာေပါက္ေတြ ျဖစ္လို႔
ညဆို
ၾကယ္ေရာင္နဲ႔ လင္းေနတဲ့ ငါတို႔အခန္း
မိုးစက္ေတြလာၾက
ႏွင္းစက္ေတြ လာၾက
စက္ယႏၱရားေတြ ရိတ္သိမ္းလို႔မရတဲ့
လွ်ာေပၚ ျမက္႐ိုင္းတို႔ ထူထဲ ေပါက္ေရာက္ရာ
ငါတို႔ အခန္းေလမတိုက္ဘူး
ဘယ္႐ိႈက္သံမွလည္း လိုက္မေသဘူး ရွင္သန္လို႔
ရွိန္းရွိန္းထေနတဲ့ အခန္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဓားစာခံေတြလား
သုံ႔ပန္းေတြလား မဟုတ္ပါဘူး
အရိပ္ထြက္ သစ္ပင္ပါ
အပြင့္သန္တဲ့သမိုင္းပါ
ဘမၻာကို ၾကည့္လိုက္ရင္
သားကို ခ်စ္တဲ့ အေဖနဲ႔
သမီးကို ခ်စ္တဲ့ အေဖနဲ႔
ေရႊေၾကာႀကီးဆဲြထားသလို ရွင္းလို႔
ကမၻာကို ၾကည့္လိုက္ရင္
စစ္ရိတ္စစ္ေငြ႔ ျပယ္သြားတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔နဲ႔
တိတ္တဆိတ္ ထြက္လာတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာနဲ႔
ဒီမွာေတာ့
ေန႔စဥ္ ေပါက္ကဲြသံ ၊ ညံလို႔
အဲဒီ ေပါက္ကဲြသံက မီးမထြက္ဘူး
မီးမထြက္တဲ့ ညစာဟာ
အခန္းေထာင့္က အဆီးအတားမရွိ
လည္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္စီးသြားတဲ့ ေရပဲ
ဒီေရက အေဖေသာက္တဲ့ အရက္ထက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပိုၿပီးပူေလာင္
ပိုၿပီး ရက္စက္ေစခဲ့ေပါ့
အေဖ သိႏိုင္ပါ့မလား
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ
အေဖနဲ႔ အတူ ေခြးကတက္တစ္ခုကို
အတူေက်ာ္တက္ေနၾကတယ္ ။ ။
No comments:
Post a Comment