ပ်င္းရိသူ

ကၽြန္မေယာက်္ားဟာ ပ်င္းရိသူေပါ့
ရွင္တုိ႕ သူ႕ပုံစံကုိ ၾကည့္ၾက
ကုိယ္ခႏၶာက ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္
မ်က္လုံးေတြက ရီရီေ၀ေ၀
ဆံပင္ေတြကုိလည္း မၿဖီးဘဲထားတတ္ရဲ႕
စာအုပ္ထူႀကီးတစ္အုပ္ေရွ႕မွာခ်ထားၿပီး
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သူၿငိမ္ေနပုံဟာ
ေႁမြတစ္ေကာင္အညိႇဳ႕ခံထားရတဲ့
သားေကာင္လုိပါဘဲ ။

အဲဒီစာအုပ္ေတြက
အသိဉာဏ္ေတြ ရလိမ့္မယ္လုိ႕
ကၽြန္မေတာ့ မထင္ေပါင္
ကၽြန္မေယာက်္ားက ပ်င္းရိသူမဟုတ္လား
ေခါင္မုိးေတြမလုံတာ သူမဖာဘူး
ဓားေတြတုံးေနတာ သူမေသြးဘူး
အိမ္ထရံမွာ ႏြယ္ေတြတက္လာတာေတာင္
သူမခြာဘူးေလ
ေနႏုိင္ရက္သူ
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေျပာတာေပါ့
သူက ပ်င္းရိသူလုိ႕ ။

ညည
အိမ္ေခါင္က အလင္းစ ထုိးက်လာရင္
သူက ေပ်ာ္ရႊင္သတဲ့
“ဒါဟာ . . . .ၾကယ္ေတြဆီက အလင္းကြ”တဲ့ ။

အံ့ေရာ အံ့ေရာ
မုိးရြာခ်လုိ႕
အိမ္ေခါင္က ယုိက်တဲ့အခါ
ဟုိေနရာ သည္ေနရာ သူလွည့္ပတ္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနတာပဲ
ေယာက်္ားထဲမေတာ့ သူလုိလူရွားမွာ အေသခ်ာ
ခုတင္ထက္မွာ
ဘုရင္တစ္ပါးလုိ သူေတြးေခၚတာဆုိပဲ
လက္ထဲမွာ ျခဴးတစ္ျပားမကပ္သူ
အိတ္ထဲမွာ မတ္တစ္ေစ့မ႐ွိသူ
မူးလုိ႕မွ တစ္ပဲသား႐ွဴစရာမရွိသူ
သူလုိလူနဲ႕မွ ကၽြန္မညားခဲ့ရေလျခင္း
ပ်င္းရိသူႀကီးေရ
ဓားေတြ ဘယ္ေန႕ထက္မလဲ
ႏြယ္ေတြ ဘယ္ေန႕တက္မလဲ
ၾကယ္ေတြ ဘယ္ေန႕လက္မလဲ
ဒါပဲ ကၽြန္မသိခ်င္တယ္ေတာ္ ။   ။

ေနမ်ဳိး