အခန္း

နာရီခ်ိန္သီးေတြ ယိမ္းႏဲြ႕ေနတဲ့အကနဲ႔
အေမွာင္ေတြ ေကြး၀င္ေနတဲ့ ေထာင့္တစ္ခုစီမွာ
အသံမပါတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ လြတ္လမ္းရွာေန
နံရံေပၚမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ငါ့ကို ငံု႔ၾကည့္ေန

အသာအယာေစ့ထားတဲ့ တံခါးရဲ႕တစ္ဖက္မွာ
ညစ္ညဴးရယ္သံတို႔ ခိုးယူသြားတဲ့ ၀င္သက္ထြက္သက္တခ်ဳိ႕
ငါ့ကို ႐ို႕က်ဳိးပံုမရဘူး

ပြင့္ေျခာက္ေတြအေၾကာင္း မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့
သက္ၾကားအိုပန္းအိုးတစ္လံုး ႏႈတ္ခမ္းနီ မဆိုးႏိုင္ေတာ့

“စီးကရက္အသစ္တစ္လိပ္ရဲ႕ တစ္ခုခုကို ေစာင့္ေနပံုမ်ဳိး”
ဒီမ်က္ႏွာၾကက္ေအာက္မွာ
မနက္ျဖန္ေတြအားလံုး တစုတစည္းထဲ ရွိေနတုန္းလား
သားဆက္ျဖတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္အေဟာင္းေတြကေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွန္ေလ်ာျပေန

ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ခၽြတ္ထားတဲ့ နားရြက္ေတြဆီ
ေခၚသံေတြ တအိအိတိုက္ခတ္မလာေတာ့ .......

ကာလသံုးပါးစလံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာေတြ႕မသြားတဲ့ေကာင္ေပါ့
အခန္းထဲမွာ
ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္း ခပ္ယဲ့ယဲ့နဲ႔အတူ
လည္ပင္း မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ခ်ိတ္ရင္း
ခပ္မွိန္မွိန္ လင္းျပေန .......

မိုးသက္
(ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ကုိအဏၰ၀ါ ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ)